photo by Webshots
Ο ήλιος βγήκε στο σεργιάνι
τις πληγές καρδιάς να γιάνει
και να σβήσει τις φωτιές
που μου άναψες σαν χθες.
Ο ήλιος βγήκε στο κατώπι
θάλασσες, βουνά και τόποι
πέρασαν απ' τις αχτίδες
για να δουν πότε με βρήκες.
Ο ήλιος έλαμψε στη πλάση
μήπως και με έχεις ξεχάσει
και μ' αφήνεις μοναχή
μες στης πόλης τη βοή.
Ο ήλιος πέρασε και είδε
του μυαλού μου τις παγίδες
και έκαψε τυφλές ελπίδες,
γι' αυτόν που δεν τον είδε!
(c) Μαριαλένα 08/05/2006
Δευτέρα, Μαΐου 08, 2006
Το ταξίδι του Ήλιου
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Στ'αλήθεια πολύ όμορφο... Μπράβο σου!
ΥΓ. Never give up.
Θέλω τον ήλιο να καίει εκείνη την ηδονική ζέστη του καταμεσήμερου του καλοκαιριού Μοργκάνα μου, αλλά κατά πως φαίνεται το καλοκαίρι ακόμα αργεί να φανεί από πολλές απόψεις... Συμφωνείς?
Serenity μου, εύχομαι αυτή εδώ η διάθεση να κρατήσει και να μην φύγει με την πρώτη συννεφιά που θα γκριζάρει τον ορίζοντα. Μερικές φορές δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο εκτός από το να περιμένεις να δεις την επόμενη ανατολή του ήλιου!
Το Memories σε έκδοση instrumental είναι Μοργκάνα μου. Κόψε, κόψε, πως θα έρχεσαι να διαβάσεις αυτά που γράφω βρε? (ψώνιοοοο ατελείωτο).
Θα μου μείνεις στα μισά του link και θα χω και τύψεις μετά. Άστο καλύτερα για άλλη φορά! (Τι λέω η γυναίκα μεσημεριάτικα, μαζέψτε με!)
Δημοσίευση σχολίου