Λύτρωση

photo by Webshots

Στέκω εμπρός στη θάλασσα
αυτήν την απέραντη, πλανεύτρα, γκριζογάλαζη θάλασσα
κι αναρωτιέμαι.

Να κλάψω ή να γελάσω, να φωνάξω "γιατί",
ή καλύτερα να σωπάσω και να χαθώ στ' αγνάντι
του απέραντου κενού σου.

Θάλασσα εσύ, άμορφη, άνομη και απέραντη
κι εγώ μια βαρκούλα που βρέθηκα στα αβαθή
πριν καν ξεκινήσω το ταξίδι μου.

Με έβγαλες στην άμμο, νοτισμένη, μα και σώα
από φουρτούνες που θα φύλαγες γι' αργότερα,
παλεύοντας με τους ανέμους σου.

Λύτρωση που θα κρατήσω τη βαρκάδα
σαν σε όνειρο, λύτρωση για όσα ένιωσα
στην απεραντοσύνη σου.

Λύτρωση...

(c) Marialena, 27/04/2006 (καθώς ένας ξεχωριστός μήνας τελειώνει)

I belong to you

The night has set upon the earth, soon as the sun went down
A million thoughts have captured me, wearing my etherial gown.

I wonder if you see my heart, so much to say, so much to ask,
I wonder if you feel my need, to be your love, to be so near.

The feeling is so hard to bear, to know you're far, so far away,
come over here, so close so near, my dear one , my only one.

I rip my soul a thousand threads, I see the light in every breath,
I want you to become the one, the love of mine that's hard to find.

How can I say it more clear, you belong to me, I belong to you,
for everything I say or do, this is the heart of my very truth.

Bonus track: "I belong to you"duet with Eros and Anastacia

(c) Marialena, 23/04/2006 (on Easter Sunday, trying to ease the pain of a longing heart)

Συνεπαρμένη...

Θέλω να μιλήσω για την αγάπη

Γι' αυτήν που άγγιξα στη γη,
τη νοτισμένη με δάκρυα και ιδρώτα
και λαχτάρησα στα σύννεφα
ξεμακραίνωντας από σένα.

γι' άλλη μια φορά, πάλι,
σαν τον κάκτο στην έρημο της Αριζόνα
ποτίστηκα από τη δροσιά σου
εραστή του ονείρου μου.

Το ξέρω πως δεν γίνεται αλλιώς,
μα πως να αντέξω το παράλογο του πράγματος?
Ζωή μου έδωσες, πνοή απ' τον Θεό,
και τώρα ζω με το συναίσθημα το άδειο.

Ναι, για μένα είναι αγάπη αυτό που νιώθω,
έρωτας μόνο δεν θα το λεγα πως ήταν,
όπως το χάδι, το φιλί σου το κρυφό
και τις ματιές που συναντήθηκαν στο άπειρο.

(c) Μαριαλένα, 18/04/2006 (εκφράζοντας σκέψεις γεμάτες από συναισθήματα)

Φωνή βοώντος

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω

φωνή βοώντος

φωνή

φωνή που κραυγάζει τη σιωπή

εν μέσω νηνεμίας

φωνή που κατεπνίγη

εν μέσω τρικυμίας

φωνή

φωνή που ουδέποτε ακούστηκε

η χροιά της

ή έμελλε να αποκαλύψει

το αυτονόητο

φωνή βοώντος εν τη ερήμω

φωνή...

(c) Μαριαλένα, 13/04/2006, (όταν κάποια πράγματα δεν χρειάζονται λόγια για να έχουν φωνή)

Transcendal

Τοπία περνούν από μπροστά μου
ως άλλος αγνωστικός επιβάτης
επιβαίνω στο τρένο που δεν υπήρξε ποτέ.

Ταξιδεύω στα όρια της ταχύτητας του ήχου
εγώ - επιβάτης μοναδικός στην αμαξοστοιχία
με προορισμό το Βόρειο Δεσμό.

Διαβαίνω στις ράγες που το μυαλό μου διάλεξε
ως χάρακα για να ορίσω τη πορεία μου.

Αφήνουμε τον πρώτο σταθμό βιαστικά πίσω μας,
ούτε λεπτό δεν ξόδεψα για χάρη του.

Βλέπεις θέλω να φτάσω για εκεί που κίνησα να πάω.

Transcendal στο χωροχρόνο της απόλυτης ουτοπίας μου,
για μια στιγμή αφήνομαι να γίνω._

(c) Μαριαλένα, 08/04/2006 (στο τρένο για Θεσσαλονίκη)

Αποχαιρετισμός

Σήμερα ξημέρωσε μια άλλη μέρα,
μια άλλη αίσθηση με κατακλύζει.

Έφυγες, φεύγεις, θα φύγεις...

Ελεύθερος είσαι να πετάξεις
για άλλα μέρη, άλλες πολιτείες.

Μα εγώ χαμηλώνω τα μάτια,
σφίγγω τη καρδιά γιατί σε χάνω.

Έφυγες, φεύγεις, θα φύγεις...

Αν το σκεφτείς και τι μ' αυτό θα πεις
και θα προχωρήσεις παρακάτω.

Μα εγώ σ' ένιωθα δίπλα μου
και τώρα κρυώνω απ' το κενό σου.

Έφυγες, φεύγεις, θα φύγεις...

Φύγε!

Γιατί έτσι είναι η ζωή και
θα κάνεις αυτό που αποφάσισες να γίνει.

Τα μάτια χαμηλώνω και σε αποχαιρετώ,
τίποτα δεν πάει χαμένο στον άνεμο.

Γειά σου... σ' αγαπώ!

(c) Μαριαλένα, 06/04/2006 (αποχαιρετισμός σ' έναν φίλο)

ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ V Ή "ΕΠΙΘΥΜΙΑ"

Καυτό φιλί, καυτό κορμί, καυτή η ανάσα σου
Και συ, σαν άλλος Άδωνις να ζεις
τον πειρασμό με την Αρτέμιδα

Μαλλιά στιλπνά, μάτια ανοιχτά και δύο χείλη τρυφερά
Να λάμπουν σαν βεγγαλικά
Σε νύχτα δίχως όρια.

Στάλες ιδρώτα σαν φωτιά, λόγια του πόθου φλογερά
Τα δύο σου χέρια στιβαρά
Να εξάπτουν τις αισθήσεις μου.

Οδήγησέ με όπου θες, πάθους ορμή εσύ με καις
Πάρε με χίλιες αγκαλιές
Στην άβυσσο του έρωτα.

Κάνε να νιώσω τη στιγμή, της ένωσης μοναδική
Που εσύ και εγώ, οι δύο μαζί
Στη κορυφή μας φτάσαμε.

Κι έπειτα ο τρόπος σου γλυκός, ήσυχα κατευναστικός,
Θα γίνει πλέον κιβωτός
Για να χαθούμε στ’ άπειρο.

© Μαριαλένα 04/04/2006, (όταν η επιθυμία οδηγεί στην έκφραση)

ΣΑΝ ΌΝΕΙΡΟ

Άξαφνα φάνηκε εμπρός μου ο Μελχιώρ
Μάγος τρανός, απ΄της Περσίας τα παλάτια
Σήκω μου είπε, κοίταξε τον ουρανό
Και μέτρα τ’ άστρα που θα λάμπουνε στα μάτια.

Εγώ όμως τότε άλλαξα ευθύς πλευρό,
Μια παραίσθηση ήταν, τέλειωσε και πάει
Μα εκείνος έστεκε και πάλι δίπλα μου ορθός,
Με μάτια ήρεμα και με σκυφτό κεφάλι.

Σήκω μονάκριβη, στ’ αλήθεια είμαι εδώ
Τον κόσμο έξω να σου δείξω για να μάθεις,
Βγες απ’ την κλίνη σου και αντίκρισε το Φως
Κι άσε την Τύχη όπου θέλει να σε πάει.

Μάγε μου, άραγε είναι γέννημα του νου
Η οπτασία σου κρυμμένη στο σκοτάδι,
Ή μήπως μήνυμα μου φέρνεις απ’ αλλού
Της μοίρας κέλευσμα στ’ ονείρου μου το χάδι?

Ξύπνησε κόρη από του ύπνου τη στοργή
Κι ανέβα στ’ άρμα που κρατάς το χαλινάρι,
Άγριο άλογο μοιάζει να ναι η ζωή
Που συ ορίζεις κατά που θέλει να πάει.

© Μαριαλένα, 03/04/2006 (αφιερωμένο σε όλους εμάς που η ζωή μας φοβίζει...)

Ζεϊμπέκικος Καϋμός

Μ' έναν καφέ κι ένα τσιγάρο δανεικό
ψάχνω τον κόσμο για να σε βρω μωρό μου,
κλείνω τα μάτια κι αγαντεύω το κενό
κάνοντας τάχα πως μιλώ στον εαυτό μου.

Μ' έναν καφέ κι ένα τσιγάρο άφιλτρο
γύρεψα μήπως σ' ακουμπήσω σε μιαν άκρη,
τόσο θα μου φτανε σαν πριν από καιρό
ο έρωτας έλεγα πως μου κλεισε το μάτι.

(Ρεφρέν)
Καπνός, φωτιά στη σιγαλιά
στα μονοπάτια τα απάτητα που καίγονται,
καθώς νομίζω πως σε παίρνω αγκαλιά
που μες τη νύχτα τη καυτή όλα επιτρέπονται.

(c) Μαριαλένα, 03/04/2006 (καταγράφωντας πρωινές εμπνεύσεις)