Στην Εποχή των Παγετώνων

Εξόκοσμα, απόκοσμα, παράτολμα και ελλειπτικά
Σε νιώθω, σ’ αφουκράζομαι και ανακαλύπτω
Τους χτύπους της καρδιάς σου, τις κραυγές που πνίγονται στο χάος
Και θέλω να σου φωνάξω, να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου φωνάξω:

Έλα στο Φως, έλα μαζί να περπατήσουμε σε άλλα μονοπάτια
Μακριά απ’ τις Συμπληγάδες που σε συνθλίβουν, τα όρνια που ορέγονται τη σάρκα σου,
Μακριά απ΄ τα βάραθρα που ακροβατείς, μακριά απ’ τα ρεύματα που σε παγώνουν.
Έλα λοιπόν, βούτα στ’ άπειρο και βγες από την άλλη. Χάος και κει, μα δεν πειράζει.

Πληκτρολογείς τον πόνο σου στο Δίκτυο και λες πως με χρειάζεσαι. Εμένα, εσένα, όλους!
Τι έχουμε τη ζωή μας, ένα τίποτα, ένα κουρέλι πεταμένο στον ακάλυπτο.
Τόλμα να πεθάνεις αν δεν σ’ αρέσει, ποιος σε εμποδίζει, αλλιώς ζήσε τη γαμημένη τη ζωούλα σου. Μια φορά θα ζήσουμε, μια φορά ας τολμήσουμε, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ!

Λες κι άμα είμαστε καλά μες τη μιζέρια μας, θα ξεχαστούμε, θ’ αγνοηθούμε.
«Υπάρχω, τ’ ακούς, υπάρχω» φωνάζεις και παθαίνεις για να το αποδειξεις.
Σ΄ εμένα, σ’ εσένα, σ’ όλους. Το ξέρω το παιχνίδι, το παίζω καλά για χρόνια.
Μα το βαρέθηκα, μα το σιχάθηκα κι ας απορώ τι θα απογίνω δίχως βαρβάρους.

Όμως είμαι ΕΔΩ, παρούσα μα και απούσα απ’ τα παιχνίδια της παραφροσύνης μου.
Πουτάνα ζωή δεν σου χαρίζομαι, δεν σου αφήνομαι να μ’ αφανίσεις.
Θα στέκομαι βουβή μέσα στο πλήθος, ένα τίποτα μα κι ένα κάτι,
Ν’ αντιστέκομαι, να ονειρεύομαι και όσο ζήσω, θα το γλεντήσω, κι όπου με βγάλει.

© Μαριαλένα, 17/01/2006, για όλους όσους βαδίζουν σε δύσβατα μονοπάτια, hold on!