Χρυσή Βροχή

Έχω ξεχάσει πως είναι τα μάτια σου,
και πόσο υγρά κοιτούσαν προς το άπειρο,
έχω ξεχάσει πως τα βρεγμένα σου μαλλιά
έσταζαν,
καθώς σταγόνες κύλαγαν στο αντρίκιο
μέτωπό σου,
έχω ξεχάσει πως ήταν το χάδι μου
στο μάγουλο
και το φιλί στο στόμα,
εκείνο το δειλό, το παιχνιδιάρικο,
που δίνεις όταν θέλεις να
γευτείς την ομορφιά στα χείλη σου.

Έχω ξεχάσει πως μοιάζει να με παίρνεις
αγκαλιά
για να κουρνιάσουμε στο ίδιο το κρεβάτι,
μετά του έρωτα τα πιο γλυκά ταξίδια
που κάναμε εσύ και εγώ αντάμα
κι έπειτα μες τη γαλήνη τα κορμιά
να ησυχάζουν,
έχω ξεχάσει της φωνής σου τη χροιά
και το χαμόγελο να σκάει σαν το φεγγάρι,
έτσι είναι αυτά τα πράγματα θα πεις
όταν πάψεις να ακούς,
της μιας καρδιάς ή και των δυό το καρδιοκτύπι.

Μα δεν ξεχνώ πόσο πονούσα που
ξεμάκραινα από σένα,
πόσο σ' αγάπησα χωρίς να στο έχω πει,
πόσο μου λείπει η ζεστή η αγκαλιά σου
και ένα χάδι που για μένα είναι εκεί,
πως να ξεχάσω τα όσα ένιωσα για σένα
πως να φιμώσω της καρδιάς μου τη φωνή,
δεν είναι εύκολο να λες
"όλα είναι εντάξει",
όταν μου λείπει του έρωτά σου η καταιγίδα
που όταν κοπάσει,
γίνεται η πιο χρυσή βροχή...


Golden rain, image by www.spaceroom.co.nz

Marialena, 28/12/2008

Μονόλογος

Κουράστηκα να σ' αγαπώ...
δίχως σώμα,
δίχως φωνή,
δίχως ψυχή
και του κορμιού σου
τη ζεστή φωλιά
εγώ να ψάχνω.

Κουράστηκα να σ' αγαπώ...
πλατωνικά,
αναίμακτα,
αναίσθητα
κι απόκοσμα,
ενώ εσύ πορεύεσαι αλλού
και αποφεύγεις τη σκιά μου.

Κουράστηκα να σ' αγαπώ...
μόνο και μόνο
για να λέω
πως υπάρχεις,
ποιόν κοροϊδεύω
να ξερα,
εμένα ή εσένα?


Tired of waiting, image by www.betterphoto.com

Marialena, 22/11/2008

My mind's ways

As I lay down to sleep,
one echo, one dream,
steps into my giving in.
Could that be you
who's gonna come,
or is it me
that long so much,
to make a wish,
to say a prayer
and you will almost
take it there,
no one to scare you,
nothing to fear,
just as long I feel
your touch,
lingering in the air.
I toss and turn,
I cannot sleep,
it must be me
who's in distress,
while the darkness
keeps me safe,
from all my mind's ways.

Marialena, 10/11/2008

Η άδεια μου ζωή

Πλαταίνει το ρήγμα στην άκρη
του μυαλού,
κοίταξέ με μοιάζω νορμάλ
μα δεν είμαι,
μην απατάσσαι τίποτα δεν είναι
όπως δείχνει,
μόνο το υπερκείμενο "εγώ" υπάρχει
γατζωμένο σε μιαν εγκεφαλική
σύναψη
που σύντομα θα διαγραφεί.

Αντικρύζω την άδεια μου ζωή,
χωράφι άσπαρτο, χώμα ξερό
κι ούτε η άγια η βροχή
μπορεί να το γλυκάνει,
καθώς το τίποτα μοιάζει
να είναι αρκετό
και το καθόλου πλεόνασμα
από αξιοζήλευτα "λυπάμαι",
έτσι βλέπεις ανύποπτα, περνάει
η άδεια μου ζωή...

Marialena, 8/11/2008

Ποτέ Ξανά

Μην περιμένεις να σου πω
για τα περάσματα των Οριζόντων
που δεν διάβηκα ακόμα,
ούτε για την αποκάλυψη του Ιωάννου
θα σου μιλήσω,
Δεν ζω σ' αυτόν τον κόσμο τον παράφορο,
δεν αντικρύζω την αλήθεια του
μέσα από την αντανάκλαση
ενός παραμορφωμένου ειδώλου.
Μην απατάσαι, δεν είμαι εγώ
το πνεύμα της ακοίμητης συνείδησής σου
πόσο μάλλον η χρειά συνηθισμένων πραγμάτων,
που αγγίζεις πια από συνήθεια και μόνο.
Μην περιμένεις να σου πω λοιπόν
για τα μεγάλα μυστήρια του σύμπαντος,
θα σου ψελλίσω μόνο δυο λέξεις
καθώς την ανάνδρομη πορεία μου διαβαίνω,
ποτέ ξανά μη λησμονείς να ξαναγίνεσαι Άνθρωπος,
όταν εγώ δεν θα μαι πια μαζί σου.


Ηλιοβασίλεμα στην θάλασσα του Σκαραμαγκά, Ασπρόπυργος Αττικής

Marialena, 31/10/2008

Όνειρο θα σαι

Καμμιά πανσέληνος δεν μοιάζει με τα μάτια σου,
κανένα αστέρι δεν χωράει στο κορμί σου
πέρα απ' τα σύννεφα σαν μαρτυρώ το διάβα σου
και στη γραμμή του ορίζοντα ακούω τη φωνή σου.

Όνειρο θα σαι, γέννημα της φαντασίας μου
μορφή εξώκοσμη που πλάθω στο μυαλό μου,
καθώς στου παραλόγου τα νερά βυθίζομαι
και κάνω μόνη συντροφιά στον εαυτό μου.

[Ρεφραίν]
Καμμιά πανσέληνος δεν μοιάζει με τα μάτια σου,
κανένα αστέρι δεν χωράει στο κορμί σου
πέρα απ' τα σύννεφα σαν μαρτυρώ το διάβα σου
και στη γραμμή του ορίζοντα ακούω τη φωνή σου.

Marialena, 30/10/2008

Μοναχικός Διαβάτης

Seventh Dawn, image by www.lysergia.com

Μες της νυχτιάς το άγριο παραλήρημα
και των ανείπωτων ψεμμάτων που πλαγιάζεις,
αέρας ήσουνα που σάρωσες στο διάβα σου
μορφή μακάβρια, αέναος επιβάτης.

Τσιγάρο άναψες και το φερες στα χείλη σου,
πήρες ανάσα σαν να είναι η τελευταία
μάτια θολά, ματιά γεμάτη ερωτήματα
και ένα παλτό για να ζεσταίνεται η πλάτη.

Βήμα γοργό, βήμα αργό και αναποφάσιστο,
πορεία που χάραξες στον άχρονο τον χάρτη
ένας εσύ ενάντια σε όλα τα απροσδόκητα,
μια καρδιά σ' ένα κορμί, μοναχικός διαβάτης.

Marialena, 28/10/2008