Σαν όνειρο άνοιξα τα δυό μου χέρια,
για να κυλήσεις ωσάν μικρή δροσοσταλίδα
στη παλάμη μου.
Κι έπειτα έγειρα μπροστά για να σε πιάσω,
καθώς φοβόμουν πως θα κύλαγες γοργά μακριά
και θα σε χάσω.
Μα συ μεταμορφώθηκες εμπρός μου,
με σάρκα και οστά σε κάτι άλλο
και ξάφνου χώθηκες με μιας στην αγκαλιά μου.
Ζεστά κορμιά τυλίχθηκαν μαζί,
σε μια αγκάλη που χωρούσε και τους δυο
και το όνειρο πήρε ευθύς φωτιά σαν ένα σπίρτο.
(c) Μαριαλένα, 10/01/2007
Τι μου θυμιζουν αυτες οι γατες?τι αραγε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντως φοβερη η αντιθεση μαυρο ασπρο.Για το ποιημα δεν λεω τιποτα.Οσοι καταλαβαν,καταλαβαν......
Μήπως επειδή είσαι γατομαμά μου τα λες αυτά? Σαν το γιν και το γιαν είναι τα γατουλίνια αυτά, απίθανα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερικές φορές είναι καλύτερο να μην καταλαβαίνει κανείς, αλλά να νιώθει και να αφουκράζεται...
;-} Σε φιλώ και χαιρετώ την όμορφη Θεσσαλονίκη!