Είκοσι οκτώ

Είσαι μόνον είκοσι οκτώ
και είσαι ήδη γερασμένη στη ψυχή σου
όχι γιατί τα χρόνια σου περάσανε αργά,
αλλά γιατί τα βάρη λυγίσαν το κορμί σου.

Είσαι ήδη είκοσι οκτώ
ένα κορίτσι ακόμα θα έλεγε ένας τρίτος,
μια γυναίκα του απαντάς εσύ
αφήνοντας στα μάτια σου να βγαίνει ένας γρίφος.

Είσαι τώρα είκοσι οκτώ
δίχως ρυτίδες ή μαλλιά που έχουν γκριζάνει
αν κάποιος πίστευε πως τώρα είναι η αρχή,
ίσως να νόμισες πως κάποιο λάθος έχει κάνει.

Είσαι ζωή είκοσι οκτώ
ετών, πληγών, ονείρων ένα κράμα,
το χθες το έζησες και έφυγε κι αυτό
και τώρα διάλεξες να μείνεις στην αφάνεια.

Μα είσαι μόνον είκοσι οκτώ...

Marialena, 6/11/2007 (αφιερωμένο σε ένα πολύ ευαίσθητο πλάσμα)

Ερινύες

Ο Ορέστης με τις Ερινύες, εικόνα από το www.sikyon.com/Mykinai

Σκοτεινές ιαχές σχίζουν το μυαλό μου,
κάθε "γιατί" και "πως" και "τι"
βρίσκουν διέξοδο προς την αθανασία
της μη-αιωνιότητας, της μιας και μοναδικής στιγμής
που αιχμαλωτίζεται στο άπειρο.

Χρόνος άχρονος, απάτη εξακουλουθητική,
ανακυκλούμενο εύρημα του ανθρωπίνου νου,
να τι είστε μορφοποιημένες μου Ερινύες
και τώρα που σας θέριεψα πνυχτά,
προβάλλετε μέσα στην τόση ενδελέχεια.

Ελάτε λοιπόν, πάρτε σειρά στην ανατάραξη
του Χάους που ευθύνεστε, συρράξτε όλα σας
τα "γιατί" και "πως" και "τι"
και φέρτε τα εμπρός μου να ικετέψουν για μια
ακόμα ενανθρώπισή τους. Εγώ ή αυτά κάποτε θα νικήσουν!

Marialena, 04/11/2007

Links: Μυθολογία και Ερινύες

Λευκό Σεντόνι

photo by www.istockphoto.com

Λευκό σεντόνι στο σώμα φοράω
και μόνο αυτό με τυλίγει,
ενάντια στο κρύο, στη ζέστη, στο χιόνι
κι ας είναι μονάχα μια ύλη.

Λευκό σεντόνι στο σώμα βαλμένο
σαν να θελα κάτι άλλο να γίνω,
μην είναι αυτό φορεσιά πεπρωμένου
ή τάχα το μέσα που κρύβω.

Λευκό μου σεντόνι στο σώμα σε έχω
σε νιώθω, σε θέλω κοντά μου,
στα άγρυπνα βράδυα που με σε ξενυχτάω
στα απάτητα τα μονοπάτια.

Marialena, 03/11/2007

Ρώτα με

Don't ask me, image by David Nightingale @ www.cromasia.com

Μη με ρωτήσεις ποτέ μου αν εγέλασα,
σαν το παιδί που όλα έρχονται πηγαία,
όχι μια σύσπαση προσώπου ή μειδίαμα,
μα μια πλημμύρα αισθημάτων στον αέρα.

Να με ρωτήσεις όμως πόσο πολύ έκλαψα,
μέσα και έξω μου με δάκρυα διαμαντένια
είτε φαινόταν η σκοτεινιά μέσα στα μάτια μου
είτε βουβά θρηνούσα για όλα τα ωραία.

Ρώτα αν θες για κάθε τι το απόκοσμο,
ρώτα να μάθεις του εαυτού μου την αλήθεια,
μα μη ρωτήσεις με τι ρυθμό καρδιοχτυπώ,
γιατί απάντηση δεν θα βγει από τα στήθια.

Marialena, 30/10/2007

Αγάπη από σίδερο

Knight, image by http://princesstiffers.com

Αγάπη από σίδερο σου έταξαν
και συ γελούσες με αυτήν την αηδία,
ποιός θα το έλεγε πως σίδερα χωράγανε
σε μια έννοια όπως είναι η αγάπη.

Αγάπη σιδερόφρακτη και απαίσια,
χωρίς την δύναμη που έχει στη καρδιά της
αυτή η παραίσθηση σου δώθηκε αναίτια
για να κοπάσει τα πιο μύχια ένστικτά σου.

Αγάπη που σαν τέρας εμφανίστηκε,
με τόσα αποτρόπαια πλουμίδια
για να κοιμήσει αυτό το άγνωστο συναίσθημα
και να σε κάνει να φορέσεις πανοπλία.

Marialena, 29/10/2007

Παραζάλη

Διωγμός από τον Παράδεισο, ζωγραφικός πίνακας του Marc Chagal

Καθώς με κράταγαν σφικτά τα δυο σου χέρια,
ανάσα πήρα και αφέθηκα ξανά
σε κείνο το όνειρο που έφτανε ως τ' αστέρια,
ότι θα ζούσαμε μαζί παντοτινά.

Μα ήταν μόνο του μυαλού μου παραζάλη,
ένα παιχνίδι δίχως τέλος και αρχή
γελούσες μέσα σου μικρέ μου εφιάλτη,
καθώς με άφηνες στου κόσμου τη βουή.

Κι έμεινα έτσι να κοιτάζω σαν χαμένη,
δίχως το ρούχο που φοράς το μαγικό
εκείνο τάχα που σε κάνει να αντέχεις
και μη λυγίζεις στης ζωή το ξαφνικό.

Marialena, 29/10/2007

Πνοή Ανέμου

Σαν Άνεμος που φύσηξε με μιας
το μάγουλο μου χάιδεψες στο δείλι,
κουνώντας τα μαλλιά μου δυνατά
με μια στροφή στο βλέμμα μου που σβήνει.

Και είπα πως δεν ήταν δυνατόν
ξανά να δω τον Άνεμο μπροστά μου,
μες την εικόνα σου να γίνεσαι μορφή
και συ να θέλεις να πλανέψεις τη καρδιά μου.

Ω, Άνεμε μεγάλε και τρανέ,
στοιχειό της Φύσης που το σύμπαν παρασύρεις,
πες μου γιατί σαν άνδρας ντύθηκες ξανά
και με ορμή μου φίλησες τα χείλη.

Μα σαν κάθε σου αέρια κίνηση,
κάθησες λίγο, όσο έφτανε να νιώσω,
ότι μονάχα οι ωραιότεροι τρελλοί
ίσως να πίστεψαν πως θα σε ανταμώσω.

Άνεμε...

Marialena, 28/10/2007

Μοναχική Πορεία

29 Night Spirits, image by Sabin Corneliu Buraga

Με δανεικό χιτώνιο στον ώμο μου,
μια κρύα νύχτα που χειμώνιαζε κινούσα
κόντρα στον άνεμο και τα στοιχειά της θάλασσας
καβάλα στ' άλογο το άγνωστο να φτάσω.

Με λιγοστά υπάρχοντα στην τσάντα μου,
μόνο με γνώμονα το όραμα της μέρας
βήμα το βήμα στης γης τα αχνοπατήματα
ιχνηλατούσα την πορεία μου μην χάσω.

Και στου βοριά το άγριο το φύσημα
και στου νοτιά τη λάβα στην ανάσα,
εγώ εκεί με σύντροφο το άτι μου
περνούσα ερήμος και στο άγνωστο τραβούσα.

Marialena, 26/10/2007

Αυτό μου φτάνει?

Να μ' αγαπήσεις μονάχα λίγο σου ζητώ
σαν την αχτίδα που αχνοφέγγει στο σκοτάδι
και σαν τη στάλα από την πρωϊνή δροσιά,
να μ' αγαπήσεις λίγο μοναχά κι αυτό μου φτάνει.

Να μ' αγαπήσεις από τα βάθη της καρδιάς
και να αισθανθείς ότι αξίζει η προσπάθεια,
μην λιγωθείς στα μέσα της πλαγιάς
και αφεθείς να πέσεις εις τα βράχια.

Να μ' αγαπήσεις σαν ανάσα στο κορμί
και ένα χάδι που δεν θα θελες να χάσεις,
λες και αυτό ήταν το μόνο που αρκεί
για να σε κάνει τα παλιά να τα ξεχάσεις.

Να μ' αγαπήσεις σαν ένα τέλος ή αρχή
κάθε ωραίου που αιώνια θα μένει,
για να θυμίζει πως υπήρξαμε θνητοί
που ζήσαμε τον έρωτα για μια στιγμή γραμμένη.

Marialena, 25/10/2007