καπνούς φωτιάς σου άναβα
για να μεριάσεις στη γωνιά
και πίσω μου να φύγεις.
Δεν θέλησα να εμπλακώ,
στου παραλόγου το σκοπό,
μα έλα που δεν άντεξα καιρό,
την τρέλλα να αγγίξω.
Δεν θέλησα να σου δωθώ,
ό,τι και αν έκανες γι' αυτό
πικρό παιχνίδι σαν κρυφτό,
έπαιζα με το μέσα μου.
Δεν θέλησα να μ' αγαπάς,
μικρέ υπέροχε φονιά,
για να μπορώ να αντισταθώ
σε αυτό που μου συνέβαινε.

picture by www.queenofwords.com
Δεν θέλησα να σου κρυφτώ,
βγήκα μπροστά στο μακελειό
και τώρα ήλθε η σειρά,
το αίμα να πάρεις πίσω.
Και γύρισα γονυπετής,
σε προκαλούσα να αμυνθείς
και της αγάπης τη πνοή
με μαχαιριά να σβήσεις!
Και έπεσα έτσι στο κενό,
με έσπρωξες δίχως γυρισμό
και ας πίστευα για μια φορά,
πως η αγάπη υπερνικά.
(c) Marialena, 19/09/2006
Η σκέψεις μας ταιριάζουν γλυκιά Μαριαλένα...;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα GK μου! Από την μια χαίρομαι, αλλά από την άλλη αναρωτιέμαι γιατί να βλέπουμε έτσι τα πράγματα... Thnik about it!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας αναγκάζουν...άνθρωποι, καταστάσεις, οι εαυτοί μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλύτερα έτσι. Γινόμαστε καλύτεροι, ποιό δυνατοί και μαθαίνουμε...
Δεν είναι απαράιτητα κακό! Κουραστικό και ψυχοφθόρο είναι...
Σε περιμένω εδώ...http://www.sugarfree.gr/forum/showthread.php?t=211
άφωνος. να σαι καλά
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Νορθάκο μου! Και συ να σαι καλά. Σ'ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή