Ώρες ολάκερες σε συλλογίεμαι,
μέρες και νύχτες αναρωτιέμαι
παιχνίδι της Μοίρας
τόσο περίεργο, τόσο ακραίο,
που με βιά το διάλεξα
λες κι ήταν μοιραίο.
Πες μου μια λέξη, μια φράση μόνο,
τέτοια που θα φτανε
να αλλάξει δρόμο,
στης λογικής μου το πιο παράλογο,
καβάλα στης πίστης το μαύρο άλογο.
Ξέρεις τι νιώθω εγώ για σένα,
αν σε λαχτάρησα μακριά στα ξένα,
αν θέλω μόνο να σ'αγαπήσω
και εκεί στο πλάι σου εγώ να ζήσω?
Άκου τους χτύπους της καρδιάς μου,
δες τη ψυχή μου μες τη ματιά,
πάρε το χέρι μου στα δικά σου
και έλα να νιώσεις παιδί ξανά.
(c) Μαριαλένα, 18/07/2006
Όμορφο και τρυφερό ποίημα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Μαριαλένα και καλό σ/κ :-)
Και να φανταστείς αγαπητέ μου Δ.Π. πως ντρεπόταν να εμφανιστεί στη σελίδα το συγκεκριμένο, αλλά άλλες οι βουλές του Κυρίου τέκνον μου...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα, ανταποδίδω και σ'ευχαριστώ πολύ. Να έχεις μια όμορφη νύκτα και, και, και... φλκ,Μ.
Για μένα είναι τι σε πυροδοτεί να εκφραστείς έτσι καλή μου μαγισσούλα! Το ερέθισμα πρώτα και μετά η ανάγκη έκφρασής του, βαθιά από μέσα μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι έχουμε έναν δικό μας τρόπο να εκφραζόμαστε σε αυτά που θέλουμε...