Δευτέρα, Ιουνίου 05, 2006

Μια πνοή του ανέμου

Σε είδα καθώς ο αέρας ανακάτευε τα μαλλιά σου
μπρος πίσω και πάλι εμπρός και συ,
ατάραχος οδηγούσες κόντρα στον άνεμο, κόντρα στα πάντα!
Δυό μάτια αποφασιστικά καλύπτονταν από γυαλιά ηλίου
και ας ήταν ώρα που θα μπορούσες να τα βγάλεις.
Χέρια γυμνά, μπράτσα στητά, αντρίκια,
αγκάλιαζαν το τιμόνι καθώς όριζες τη πορεία του οχήματος.

Και οδηγούσες με βλέμμα προς το άπειρο
και οδηγούσες με σφρίγος και πεποίθηση,
πως το ταξίδι αυτό θα σε οδηγήσει κάπου.

Σταμάτησες το αμάξι σου πιο πέρα στο πλάτωμα,
και βγήκες έξω στην άκρη του δρόμου.
Σώμα ενός άντρα που δεν περνά απαρατήρητο, το δίχως άλλο.
Κάθησες με την πλάτη στο καπώ και αγνάντευες τα βράχια.
Τι να σκεφτόσουν άραγε?

Ήθελα να σταματήσω και γω εκεί δίπλα σου,
να νιώσω λίγη απ΄την ορμή σου, μα δεν το κανα.
Προσπέρασα και σ' άφησα να μείνεις μόνο στη φαντασία.
Πόθος ανεκπλήρωτος και φαντασίωση στο μυαλό μιας γυναίκας,
που οδηγούσατε παράλληλα για ένα κλάσμα του χρόνου, μόνο.

(c) Μαριαλένα, 05/06/2006

3 σχόλια:

Serenity είπε...

Ανεκπλήρωτος πόθος... όπως το λες...

Lorelei Am Rhein είπε...

Μαριαλένα μου, καλή εβδομάδα σού εύχομαι!
Πολύ ερωτικό ποίημα αυτό, και ο ανεκπλήρωτος πόθος είναι αυτός που μάς μένει τελικά...σαν γλυκό αγκάθι.
Φιλιά πολλά!
:-)

Marialena είπε...

@ Serenity: Αχ φιλενάδα, υπάρχουν στιγμές που προκύπτουν αυτές οι εικόνες στο μυαλό και στη ψυχή μου...

@ Solaris: Πολυεπίπεδο το ποιήμά σου, ακινησία του νου, μερικές φορές είναι ευεργετική... Σ' ευχαριστώ πολύ που το έγραψες και το μοιράστηκες μαζί μας εδώ.

@ Lucy: "Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, σαν ταξιδάκι αναψυχής με ένα κρυμμένο τραύμα..."
Λίνα Νικολακοπούλου, Η σωτηρία της ψυχής
Καλημέρα γλυκειά μου, όλα στο μυαλό μας είναι, μα όλα... φιλιά!