Στο βυθό

Αδιάβροχα όνειρα κάνεις καρδιά μου,
Στολή καταδύσεως φοράς και βουτάς
Στο βυθό που η άμμος χρυσίζει.

Κοίταξε πως λαμπυρίζει το φως στο σκοτάδι,
Τα κοράλλια φυτρώνουν στο βράχο
Εκεί, όπου ψάρια μικρά ξεπροβάλλουν.

Γίνε ένα με την θάλασσα καρδιά μου,
Αισθάνσου το χάδι του νερού
Να σε τυλίγει ολόγυρα και ολοκληρωτικά.

© Μαριαλένα, 26/06/2006

Τα ύδατα της Στυγός

Στα ύδατα της Στυγός θα εμβαπτιστώ
εις τις πηγές όπου το ύδωρ
αναβλύζει παγωμένο,
εκβραζόμενο από τα έγκατα της γης.

Ποιός δρόμος άγνωστος σε με αποκαλύφθηκε
εμπρός στα έκπληκτά μου μάτια,
ουδέ γνωρίζω παρά μονάχα
τούτο κατέχω ως τούδε:

Ήταν τα ακατάλυπτα λόγια της Πυθίας
που με οδήγησαν εις τις πηγές ετούτες.

Καλούμαι εγώ ο αφιχθής εκ τόπου μακρινού
να κατέλθω εις τα βάθη του σπηλαίου
και όρκον θεάρεστον να απαγγείλω
ενώπιον των πνευμάτων
δια την σωτηρίαν της ψυχής μου!

Εμπρός λοιπόν να εκπληρώσω
τα της Πυθίας προλεγόμενα
κι ύστερα ας ειπεισέλθει η λήθη
εις την νόησήν μου!

(c) Μαριαλένα, 24/06/2006 (ξημερώματα μιας μέρας, όπου νύκτα δεν υπήρξε)

Μια προσευχή

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗ ΔYΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Κύριε,

Δημιουργέ Εσύ της Πλάσης,
Του Σύμπαντος, των Πάντων,
Ορατών και αοράτων επί της Γης,


Σε Σένα, στην απέραντη αγάπη σου,
Στη Σοφία των Λόγων σου
Και στην τάξη των Πράξεών σου
Αποτίθεμαι.

Κύριε,

Ετούτη εδώ την άγια ώρα,
Τώρα που η Πλάση γαληνεύει
Και ο Ήλιος βασίλεψε,

Νιώθω την ανάγκη,
Να σου εκφράσω
Την αμέριστη ευγνωμοσύνη μου.

Κύριε,

Σε ευχαριστώ που με αξίωσες
Να ενωθώ με τα αδέλφια μου
Στο σώμα, τη ψυχή και το πνεύμα.

Εγκαταλείπομαι στο Θείο Θέλημά σου,
Φωτοδότα Εσύ της Ύπαρξης
Και δοξάζω το όνομά σου

Γι’ αυτό που θέλησες να Είμαι, το Μέρος και το Όλον,

Αμήν!


© Μαριαλένα, 19/06/2006 (η δούλη του Θεού η αμαρτωλή, γεννηθήτω το θέλημά σου)

Θέλω να αφεθώ

Θέλω να αφεθώ στην αλήθεια σου
και να ακούσω έναν χτύπο καρδιάς
στο κορμί του ενός και του άλλου.

Θέλω να αφεθώ στο παιχνίδι σου,
στο οικεία μα ξένα σου ύδατα,
στα δικά σου ανίερα χάδια.

Θέλω να αφεθώ δίχως αύριο,
δίχως να βλέπω τον χρόνο να τρέχει,
δεν υφίσταται, γιατί να προτρέχει?

Θέλω να αφεθώ στη σαγήνη σου,
στη φωτιά που από μέσα σου βγαίνει
και τη νιώθω παντού με το βλέμμα σου.

Θέλω να αφεθώ στη ταυτότητα,
στην οντότητα που μέσα μου κρύβω
και με σύμπνοια στο νου αποδέχομαι.

Θέλω να αφεθώ στην αγάπη σου,
δίχως φόβο πως θα με βλάψει,
ό,τι ορίζουμε ποτέ δεν θα υπάρξει.

(c) Marialena, 22/06/2006

ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ

Κιτρινισμένο γράμμα στο συρτάρι,
Η αγάπη μας.
Ξεθωριασμένη απ’ τα χρόνια που περάσαν
Και τα αισθήματα.

Θυμάσαι τη βραδιά που σώματα γυμνά
Καθώς καμώνονταν στο κρύο,
Με φώναξες «αγάπη μου!»
Και εγώ εκεί δεν άντεξα.

Μα οι δυο σου αυτές οι λέξεις
Διαπέρασαν το αλεξίσφαιρο γιλέκο
Της φοβισμένης μου καρδιάς
Και εντυπώθηκαν για πάντα.

Δεν ήξερα τι πάει να πει αγάπη
Σάμπως και τώρα ξέρω,
Γιατί το αντικλείδι της καρδιάς
Δεν το δανείζω σε όποιον την πόρτα της χτυπάει.

Με έκανες να νιώσω την αγάπη,
Τη δική σου προς εμένα
Κι ήρθε ο καιρός ο δίσεκτος
Που σε αποχαιρέτησα με δαύτη…

…«Αγάπη μου!»

© Μαριαλένα, 19/06/2006

Η έκρηξη του ηφαιστείου

Σαν πυρωμένο σίδερο που διαπερνά τη σάρκα
εκβράστηκε η λάβα απ' το βουνό.
Κοίταξε γύρω σου, όλα στο γκρι βαφτήκαν
άλλαξε η μορφή του τοπίου με μιας.

Καυτό το μάγμα εκτοξεύεται απ' τη κορφή,
άραγε πόσο μένος κρύβει μέσα του το ηφαίστειο
ή μήπως οι χθόνιοι θεοί δίνουν τα σήματα
για έναν ακόμα πόλεμο?

Τρέξτε θνητοί, τρέξτε για να σωθείτε
ετούτη εδώ η ώρα δεν είναι αμελητέα.
Τρέξτε λοιπόν, τι περιμένετε,
όλα ανατρέπονται σε μια ανώτερη βία.

Εγώ θα μείνω εδώ να περιμένω
την αποκάλυψη μετά τον ορυμαγδό,
θα μείνω εδώ γιατί δεν θέλω να ξεφύγω
από της μοίρας τα προαιώνια γραμμένα.

Πάρτε μαζί σας ό,τι έχετε ιερό,
μονάχα σκέψεις και αναμνήσεις κουβαλήστε
στη προσμονή μιας καινούργιας σας ζωής,
με θάρρος και υπομονή οπλιστείτε.

Εγώ θα μείνω εδώ να περιμένω
το πυρ το καθαρτήριο να με εξαγνίσει,
δεν τη φοβάμαι τη φωτιά που αναβλύζει
γι' αυτό και τη ψυχή μου παραδίδω.

(c) Μαριαλένα, 20/06/2006

ΙΔΟΥ Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ!

Ανεπαίσθητα βαδίζω στο έδαφος που η βροχή το νότισε.
Το βήμα μου δεν ορίζεται από το πάτημά μου,
Μα ούτε κι η ίδια η βροχή ποτίζει το κορμί μου.

Υπάρχω άραγε? Η μήπως τούτα είναι μοναχά
λόγια της φαντασίας μου?
Υπάρχω? Αν ναι, σε ποιόν γαλαξία διακτινίστηκα?

Διάφανο το σώμα που με περιβάλλει,
Μορφή που εξόκοσμα διαγράφει την πορεία της.
Εδώ είναι η Γη, το μέρος που θα ζήσω.

Ξενιστής της ίδιας μου της ψυχής φέρομαι
Και συμπεριφέρομαι με περισσή αθλιότητα
Καθώς τους Νόμους τους Συμπαντικούς αψηφώ.

Μα τιμωρούμαι με αιώνια διασάλευση
Κενό που δεν καλύπτεται με έννοιες απροσδιόριστες.
Άνθρωπος δεν είσαι, μήτε θα γενείς ποτέ σου!

Αυτή είναι και η ετυμηγορία που εξέδωσε
Το Δικαστήριο που μοναχός μου έστησα,
Για να πατάξω τη διαφθορά του μη-υπαρκτού μου.

© Μαριαλένα, 19/06/2006 (ασκήσεις αυτοεκτίμησης επί χάρτου)

Πάρε με...

Πάρε με σε μέρη μακρινά,
πάρε με, πάρε με,
πάρε με για να βρω τη χαρά,
πάρε με, πάρε με.

Πάρε με στη γη τη φωτεινή
πάρε με, πάρε με,
πάρε με να κάνω νέα αρχή,
πάρε με, πάρε με.

Πάρε με, εκεί που τα παιδιά,
πάρε με, πάρε με,
πάρε με εκεί που ναι παιδιά,
πάρε με, πάρε με.

Πάρε με στη χώρα του ουρανού,
πάρε με, πάρε με,
πάρε με κι ας είναι αλλουνού,
πάρε με, πάρε με.

Πάρε με αγάπη μου γλυκειά,
πάρε με, πάρε με,
πάρε με πριν να ναι πια αργά,
πάρε με, πάρε με...!

(c) Μαριαλένα, 19/06/2006

Η σκιά

Λίγο πιο κοντά, λίγο πιο μακρυά
στέκεις σκιά μου,
γκρίζα εσύ ά-μορφη, α-πρόσωπη,
σκιά μου.

Εκεί που ο δρόμος χωρίζει τη μοίρα μας
στέκεις σκιά μου,
για να μου θυμίζεις ότι μαζί μου
πορεύεσαι και συ ως τώρα.

Μόνον ο ήλιος ο καυτός, ο καθαρτήριος,
μπορεί να σε εξαλείψει,
μα και πάλι εμφανίζεσαι κλεφτά
εσύ σκιά μου, απροσδόκητα.

Θέλω μα την αλήθεια, να χαθώ στο πλήθος,
να χαθώ από σένα, σκιά μου,
να πάψεις να με ακολουθείς
σαν φάντασμα από πίσω.

Αλλά σε κουβαλώ και σε προβάλλω
σαν είδωλο σε σπασμένο καθρέπτη
σκιά μου πολύτροπη
και είναι άρρηκτη η σχέση η δική μας.

(c) Μαριαλένα, 19/06/2006

Αγάπησέ με...

Αγάπησέ με, λίγο, λιγάκι,
όσο κρατάει ένα φιλί,
αγάπησέ με σαν ένα ζωάκι
που σου ζητάει λίγη στοργή.

Αγάπησέ με, σαν σε ταινία
που θα χει τέλος, μέση κι αρχή,
αγάπησέ με, με τη καρδιά σου
κι άσε την πόρτα σου ανοιχτή.

Αγάπησέ με, μόνον αν πιστεύεις
πως είμαι το άλλο σου μισό,
αγάπησέ με και άφησέ με
να σου εκφράσω ό,τι ποθώ.

(c) Μαριαλένα, 16/06/2006

Οπτασία

photo by Webshots

Στην άκρη του μώλου έστεκες Πανέμορφη,
ωσάν την χρυσαλλίδα στην ανατολή
και τα μαλλιά σου ανέμιζαν ανέμελα
στο χάδι του Ανέμου.

Ο ήλιος μόλις έβγαινε στο μακρυνό ορίζοντα
δίνοντας χρώμα στη πλάση όλο τριγύρω
και σύ ατένιζες το πέλαγο,
καθώς η μέρα ξεκινούσε.

Φορούσες πέπλο διάφανο, σε αργαλιό φτιαγμένο
και ήσουνα ξυπόλητη στα ξύλα που πατούσες.
Τα χέρια είχες ανοιχτά προς τον Θεό τον ίδιο
και σε μια στάση προσευχής στεκόταν το κορμί σου.

Ακτίδα ήλιου έφτασε να σε φωτίσει ολόρθη
σαν Νύμφη μου φαινόσουνα, σαν μια οπτασία,
το σώμα σου το λυγερό καθώς φεγγοβολούσε
και έστρεφες το πρόσωπο μακριά να δει τον ήλιο.

Περπάτησες και έφτασες στην άκρη εκεί του μώλου
κοίταξες γύρω το νερό, τα ψάρια και το κύμα,
με μιας το πέπλο άφησες με κίνηση αιθέρια
και χάθηκες στη θάλασσα βουτώντας στο βυθό της...

(c) Μαριαλένα, 14/06/2006
(το 100ο ποίημα σε δύο χρόνια, γεμάτο εικόνες, χρώματα, ζωή...)

Ακροβασία στο Άπειρο

Αγέρωχη στέκεις Κόρη
στην άκρη του γκρεμού,
άραγε θα τολμήσεις
το απονεννοημένο διάβημα?

Σκέψεις πολλές μοιάζουν
να κατακλύζουνε τον νου,
άραγε τι σε κάνει
να ακροβατείς μπρος στ' άπειρο?

Μη ρίξεις δάκρυ πίσω σου
ουδέ καμμιά κραυγή,
σαν το πουλί θα ίπτασαι
πηγαίνοντας στον θάνατο.

Μονάχα τη συνείδηση να έχεις καθαρή
καθώς τα δευτερόλεπτα θα φεύγουνε,
γιατί αυτή η λύση είναι μοναδική
γι' ανθρώπους σαν εσένα που ξεφεύγουνε.

(c) Μαριαλένα 14/06/2006

ΚΡΑΥΓΗ!

Ιαχή έσκισε τον αέρα με μιας,
κραυγή πολέμου το δίχως άλλο τρομακτική
διαπέρασε τα πέρατα της οικουμένης,
"ή ταν ή επί τας!"

Θυμός εξεφράσθη ωσάν τη λάβα
του ηφαιστείου που αρειμανίως
εξεδήλωσε την ορμή του,
καλύπτοντας την επιφάνεια της γής.

Χιλιάδες στόματα, μια φωνή,
παλμός ασύλληπτος, μένος και θύελλα
και καταιγίδα - Θεοί και Δαίμονες
όλοι μαζί, με μια έννοια κοσμοπλημμύρα.

(c) Μαριαλένα, 13/06/2006, (έκφραση για πράγματα που μας ξεπερνούν!)

Το σονέτο του φόβου

Ω φόβε, εσύ απόλυτε κυρίαρχε της λογικής
Παντοκράτορα των αισθήσεων,
Τι δύναμη πρέπει να έχεις μέσα σου
Για να ορίζεις τις τύχες των ανθρώπων!

Φοράς τον πάλλευκο μανδύα σου,
Αυτόν της εξαφάνισης της ύπαρξης
Και έρχεσαι απρόσκλητος
Μέσα στη ζωή μου, ω φόβε!

Πρόσωπο δεν έχεις ανθρώπινο
Μα η αύρα σου είναι παρούσα,
Σε κάθε ώρα, σε κάθε στιγμή
Που θα επικαλεστώ το φοβερό όνομά σου.

Ω, φόβε, εσύ σύντροφε ακάλεστε,
Δεν θέλω να σε καλωσορίσω,
Δεν σου ανήκω, δεν μου ανήκεις
Στη συγκατοίκηση που είναι παρά φύση.

Θέλω πολύ να μετοικήσεις σε άλλα σώματα
Αν είναι το καθήκον σου να κάνεις,
Άσε με ήσυχη, το τίμημα το πλήρωσα
Χρόνια πολλά που τη ζωή μου απολαμβάνεις.

© Μαριαλένα, 13/06/2006

Η θάλασσα μέσα μου

Γυναίκα εσύ, όμοια με θάλασσα,
μα την αλήθεια μου πόσο της μοιάζεις,
καθώς τα χρώματα γύρω αλλάζουνε
και συ στο διάβα της, θάλασσα μοιάζεις.

Γυναίκα εσύ, όσο κι αν πάσχισα
μόνο μια θάλασσα μέσα σου είδα,
τόσο απέραντη, τόσο μυστήρια,
που τέλος δέχτηκα αυτή τη μοίρα.

Γυναίκα εσύ, όμοια με θάλασσα,
θα λεγα είσαι μοναδική,
σαν του βυθού σου τη διαφάνεια,
καθώς προβάλλεις στη πέρα ακτή.

Γυναίκα εσύ, άλας και ύδωρ,
ζωή που φέρεις μέσα ζωή,
πνοή Θεού, μέγα το βάθος σου,
είσαι η θάλασσα, είσαι Εσύ!

(c) Μαριαλένα, 12/06/2006 (αφήνοντας τη ματιά να περιπλανηθεί στη θάλασσα...)

Στο δρόμο του Μεταξιού

Στη γη του ξακουστού του Τζένκις Χαν
που με τα άλογα διαφεύντευε το σύμπαν,
εκεί, στην έρημο του Γκόμπι,
βρέθηκα να περπατώ σε μια πορεία ατέρμονη.

Στη Χώρα του Γαλάζιου Ουρανού, τη Μογγολία,
ακολούθησα τα βήματα των προσκυνητών
και βρέθηκα στο Κατμαντού, εις το μεγάλο
το βουδιστικό το μοναστήρι και σταμάτησα.

Απ' το πηγάδι του ήπια δροσερό νερό
και κοίταξα του ουρανού το εύρος.
Ο Μάρκο Πόλο άραγε έφτασε εδώ,
καθώς ο δρόμος του τον οδηγούσε πέρα?

Στη Σαμαρκάνδη ή στο Πεκίνο να διαβώ,
ποία κατεύθυνση του δρόμου να διαλέξω,
Απ' της Περσίας να περάσω τον σταθμό
ή να κινήσω για της Κίνας το οροπέδιο?

(c) Μαριαλένα, 10/06/2006 (γιατί ο δρόμος αυτός υπάρχει κάπου μέσα μου...)

ΆΝΘΟΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

Σαν άνθος της ερήμου μοιάζεις απίστευτα,
Τόσο σπάνιο, πολύτιμο και ποθητό συνάμα,
Χρώματα υπέροχα προβάλλονται στα πέταλα
Καθώς ο ήλιος σε προσεγγίζει με ζωντάνια.

Είδα μια μέλισσα να τριγυρνά στα φύλλα σου,
Σύντομα θα έρθει να γευτεί και τους καρπούς σου
Καλή μου, πρόσεχε της μέλισσας το πέταγμα,
Γιατί το νέκταρ θε να τρυγήσει από την πηγή σου.

Άνοιξ’ τα πέταλα όσο μπορείς, άστα να ανοίξουνε,
Δείξε τον δρόμο το σωστό ν’ ακολουθήσει,
Γιατί η μέλισσα εσένα πάντα έψαχνε
Και τώρα είναι αργά για να σ’ αφήσει.

Καθώς η μέλισσα θα εισέρχεται στο στήμονα,
Δέξου με χάρη το αιθέριο της παιχνίδι,
Έχεις κρυμμένο στη καρδιά το θείο κάλεσμα
Και αυτή θα κάνει ό,τι η μοίρα της ορίζει.

Σαν με την γλύκα απ’ τους χυμούς σου θα μεθύσετε
Μες τον απόλυτο οργασμό που θα προκύψει,
Νιώσε υπέροχα για την τιμή που σου έκανε,
Καθώς ο έρωτας εκφράζεται στη φύση.

© Μαριαλένα, 08/06/2006 (η απόλυτη μαγεία στον έρωτα, κρύβεται στη χημεία δύο ανθρώπων…)

Ο έκπτωτος άγγελος

Άνοιξα τα χέρια μου και είδα πως
τα φτερά μου είχαν πέσει κάτω,
πιο κάτω από την γή την ίδια,
ακόμα πιο κάτω.

Και απόρησα.

Γιατί μου συνέβει εμένα αυτό?
Τι έκανα για να αξίζω τέτοια τύχη?
Σας είχα στη ζωή σαν φυλακτό
και τώρα μένουν απροστάτευτα τα τείχη.

Και έκλαψα.

Των άλλων των αγγέλων οι μουσικές
δεν φτάνουν για να γεμίσουν το κενό μου,
αν είχα σάρκα, θα την ξέσκιζα σαν χθες
που σε προσκάλεσα πάλι στο όνειρό μου.

Μα έχουν οι άγγελοι ανάγκη από ζωή,
δεν είναι η φύση τους αλλιώτικα πλασμένη?
Γιατί να θέλω την ανθρώπινη πνοή,
αφού για άλλα πράγματα είμαι φτιαγμένη?

Και έγινα έκπτωτος άγγελος.

Και διάλεξα να μην ζήσω.

Αμήν.

(c) Μαριαλένα 08/06/2006 (συγχώρα με καρδιά μου...)

Μικρό ερωτικό VII «Το παιχνίδισμα»

Άσε με να δω μέσα στα μάτια σου
Το πιο ωραίο ταξίδι από όλα τ’ άλλα,
Χρώματα πλημμυρίζουνε την ίριδα
και δυο ματάκια φεγγοβολούν λιακάδα.

Άσε με να γενώ ο καπετάνιος τους
Στα ήρεμα νερά σαν ταξιδεύουν,
Φουρτούνες στα βαθιά να μην γνωρίσουνε
Και δάκρυα ποτέ να μην μαζεύουν.

Άσε να σου φιλήσω τα ματόκλαδα
Όμορφα στέφανα που τη ματιά στολίζουν,
Θέλω να τα γευτώ να ανοιγοκλείνουνε
Σαν τα ματάκια σου με χάρη θα γυρεύουν.

Άσε να σου χαϊδέψω και τα φρύδια σου,
Όρη και πέλαγα που σμίγουνε σε ένα,
Πόσο απαλά φαντάζουνε στο χέρι μου
Όταν τα δάκτυλα το σχήμα τους μαντεύουν.

© Μαριαλένα, 08/06/2006 (γιατί ο έρωτας είναι παντού…)

Αποδόμηση της Λογικής

Η αποδόμηση της λογικής θα επιτευχθεί
μόνον εάν εκλείψει το ερέθισμα της σκέψης.
Αυτό σκεφτόμουν καθώς χανόμουν στο γιατί,
η τελευταία άμυνα πριν έλθει η αποσύνθεση.

Στήσου στον τοίχο, στα πέντε μέτρα απλανής
γύρνα την πλάτη στη ζωή που σε προσμένει,
μια είναι η λύση, η ασφαλής, η ευκρινής,
να μπεις στον λάκκο των φιδιών που ναι κρυμμένη.

Αυτά εικάζει από πριν η λογική
και ω του θαύματος ακολουθώ αβούλως,
ό,τι και αν κάνω δεν αλλάζει η ροή
παρά μονάχα η κατεύθυνση του αέρος.

Γιατί κρατιέμαι στις απότομες πλαγιές
του φαραγγιού που ολοένα και γλυστράω,
δεν ξέρω ακόμα-μην με ρωτήσεις το γιατί,
είναι το κάτι που στη ζωή μου αναζητάω...

(c) Μαριαλένα 06-07/06/2006, (γιατί έρχεται κάποτε η ώρα που η λογική χρειάζεται αποδόμηση)

Απουσίες II...

Χθες βράδυ καθώς πλησίαζε το δείλι,
σε αναζήτησα.
Απογύμνωσα τη ψυχή μου από κάθε τι περίσσιο
και αφέθηκα να σε καλώ κοντά μου.

Σου φώναξα με όλη μου τη δύναμη
χωρίς να αρθρώσω λέξη,
να ρθεις κοντά μου, να ρθεις εκεί
στης μοναξιάς μου το απέραντο μαρτύριο.

Μα συ δεν έφτασες ποτέ,
δεν ήλθες να με κάνεις να ησυχάσω,
δεν ήσουν κεί που σε ζητούσα απεγνωσμένα.
Απλά με άφησες να το παλεύω μόνη μου, το τίποτα.

Και γω υπέφερα μέσα σ' αυτό που ζούσα,
η νύχτα σίμωνε γοργά να με πλακώσει.
Μια ψυχή έστεκε μόνη της στο διάστημα
και συ δεν ήσουν πουθενά να με τυλίξεις.

(c) Μαριαλένα 06/06/2006 (ψυχή μου ευάλωτη, αποκαλύψου...)

Μια πνοή του ανέμου

Σε είδα καθώς ο αέρας ανακάτευε τα μαλλιά σου
μπρος πίσω και πάλι εμπρός και συ,
ατάραχος οδηγούσες κόντρα στον άνεμο, κόντρα στα πάντα!
Δυό μάτια αποφασιστικά καλύπτονταν από γυαλιά ηλίου
και ας ήταν ώρα που θα μπορούσες να τα βγάλεις.
Χέρια γυμνά, μπράτσα στητά, αντρίκια,
αγκάλιαζαν το τιμόνι καθώς όριζες τη πορεία του οχήματος.

Και οδηγούσες με βλέμμα προς το άπειρο
και οδηγούσες με σφρίγος και πεποίθηση,
πως το ταξίδι αυτό θα σε οδηγήσει κάπου.

Σταμάτησες το αμάξι σου πιο πέρα στο πλάτωμα,
και βγήκες έξω στην άκρη του δρόμου.
Σώμα ενός άντρα που δεν περνά απαρατήρητο, το δίχως άλλο.
Κάθησες με την πλάτη στο καπώ και αγνάντευες τα βράχια.
Τι να σκεφτόσουν άραγε?

Ήθελα να σταματήσω και γω εκεί δίπλα σου,
να νιώσω λίγη απ΄την ορμή σου, μα δεν το κανα.
Προσπέρασα και σ' άφησα να μείνεις μόνο στη φαντασία.
Πόθος ανεκπλήρωτος και φαντασίωση στο μυαλό μιας γυναίκας,
που οδηγούσατε παράλληλα για ένα κλάσμα του χρόνου, μόνο.

(c) Μαριαλένα, 05/06/2006

Ανάσταση

Everlasting light, Google Pictures

Διάλεξαν να διαμελίσουν τα ιμάτιά σου,
Θεέ και Κύριε και
ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι,
να νίψουν τας χείρας τους γι' αυτό.

Προτίμησαν να σε σταυρώσουν
Υιέ του Θεού, εσέ τον Μονογενή
και να σε βλέπουν να πεθαίνεις
πάνω στο σταυρό του Μαρτυρίου.

Νόμιζαν πως όταν ξεψυχούσες
πέθαινε μαζί σου ο Θνητός, ο Άνθρωπος,
αυτό που ήξεραν για σένα τέλος πάντων,
μα εσύ επέλεξες αλλιώς να γίνει.

Ανήλθες εις τους Ουρανούς
και σε μέρες τρεις επέστρεψες αναστημένος
όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά,
για να αποδείξεις πως η ζωή είναι αλλού...

(c) Μαριαλένα, 02/06/2006 (αφιερωμένο σε όσους σηκώνουν τον σταυρό του δικού τους μαρτυρίου στην εδώ ζωή)

Άδωνις 2004

Adonis d'après James Northcote

Ξάπλωσες το σώμα σου στην άμμο,
εφηβικό ακόμα το παράστημά σου
η σάρκα σου σφικτή και μαυρισμένη
και γω έστρεψα τη ματιά μου πάνω σου.

Μικρές σταγόνες ιδρώτα μαζί με αλμύρα
χρύσιζαν στον ήλιο του μεσημεριού,
καθώς άπλωνες το αψεγάδιαστο κορμί σου
στην αγκαλιά της άμμου.

Εγώ πιο δίπλα σε παρατηρούσα
άφωνη από την ομορφιά σου, το σφρίγος σου,
και κάθε ανάσα που έπαιρνες τη μετρούσα,
έκθαμβη από το θέαμα που αντίκρυζα.

Ω, τι ορμή ξεπηδούσε από μέσα σου,
τι εικόνα Αθηναίου Εφήβου ήσουν στο μυαλό μου
ως άλλη ενσάρκωση του αιωνίου ιδεώδους,
του Άδωνι, που ολοζώντανος επρόβαλε μπροστά μου.

(c) Μαριαλένα 02/06/2006, (αναμνήσεις από το καλοκαίρι του 2004, Αλεποχώρι)

Λαίδη Μ.

Εκεί στο ξέφωτο, βαθιά μέσα στο δάσος
σε συνάντησα.
Νοτισμένη απ' τη βροχή που μ' ακολούθησε,
πριν να σε ανταμώσω.

Ήσουν εκεί και με περίμενες να έλθω,
ανάβοντας το τζάκι στη καλύβα.
Άνοιξα τη πόρτα, με υποδέχτηκες
και έβγαλα τα ρούχα να στεγνώσουν.

Οι φλόγες έκαιγαν σιγά μέσα στο τζάκι
και μεις καθόμασταν μπροστά να ζεσταθούμε.
Το χέρι σου άπλωσες εις το υγρό κορμί μου
και με συντάραξε το άγγιγμά σου.

Ξάπλωσα πάνω στο ανοιχτό πουκάμισό σου
χαϊδεύοντας το χνούδι στη κοιλιά σου.
Σε φίλησα κάτω από τον αφαλό
και έκανα να σε χαϊδέψω κι άλλο...

Εκεί καθήσαμε για ώρες που περνούσαν
μέσα στο χάδι, το φιλί και την κουβέντα.
Κοίτα, στέγνωσε πάνω μου η παλιά κουβέρτα
και τώρα θα την βγάλω για να βγω έξω.

Ολόγυμνη, τρυφερή λευκή μου σάρκα,
προβάλλεις κάτασπρη μέσα στο μαύρο δάσος.
Ξωπίσω μου έτρεξες κι εσύ με δίχως ρούχα,
για να με πιάσεις καθώς οι σταγόνες μ' έβρεχαν.

Στο ξέφωτο με πήρες αγκαλιά και
έρωτα μου έκανες αλάργα,
δύο σώματα γυμνά, δύο κορμιά,
που απ τη βροχή εφάνταζαν αγάλματα.

(c) Μαριαλένα, 01/06/2006, (εμπνευσμένη από τον Εραστή της Λαίδης Τσάτερλυ, του D.H. Lawrence)

Μαγιάτικο Στεφάνι

Μαγιάτικο στεφάνι θα σου φτιάξω
με του αγρού τα ολάνθιστα λουλούδια
στο προσκεφάλι σου σιμά θα το ακουμπήσω
σαν θα ξυπνάς μέσα απ' τα τραγούδια.

Μαγιάτικο στεφάνι θα σου φτιάξω
γεμάτο χρώματα της φύσης και αρώματα
λουλούδια του αγρού θα το στολίζουν
τόσα πολλά που θα γενούν τραγούδια.

Θα σε φιλώ μέσα στην αγκαλιά μου
και τα λουλούδια θα στολίζουν τα μαλλάκια σου
που σε παρασύρουν με την ομορφιά τους
για να υμνήσεις την αγάπη και τον έρωτα.

(c) Μαριαλένα, 01/06/2006 (ξυπνώντας με εικόνες ομορφιάς-καλό μήνα!)