Τοπία περνούν από μπροστά μου
ως άλλος αγνωστικός επιβάτης
επιβαίνω στο τρένο που δεν υπήρξε ποτέ.
Ταξιδεύω στα όρια της ταχύτητας του ήχου
εγώ - επιβάτης μοναδικός στην αμαξοστοιχία
με προορισμό το Βόρειο Δεσμό.
Διαβαίνω στις ράγες που το μυαλό μου διάλεξε
ως χάρακα για να ορίσω τη πορεία μου.
Αφήνουμε τον πρώτο σταθμό βιαστικά πίσω μας,
ούτε λεπτό δεν ξόδεψα για χάρη του.
Βλέπεις θέλω να φτάσω για εκεί που κίνησα να πάω.
Transcendal στο χωροχρόνο της απόλυτης ουτοπίας μου,
για μια στιγμή αφήνομαι να γίνω._
(c) Μαριαλένα, 08/04/2006 (στο τρένο για Θεσσαλονίκη)
Πολύ ωραία έμπνευση, ταξιδεύτρια του χωροχρόνου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου και από 'δω ;)
Καλημέρα ευγενική πριγκηπούλα των παραμυθιών. Χαίρομαι που σου άρεσε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Μαριαλένα!
Σ'ευχαριστώ και καλησπέρα και από μένα Return! ;-}
ΑπάντησηΔιαγραφήΑααααααααα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το στυλ μου αρέσει πολύ!
Καλημέρα Λύσιππε! Και μένα μου αρέσει πολύ το ματάκι σου το βουλωμένο στη φωτό. Να σαι καλά, ταξίδευε το κορμί, ταξίδευε και το μυαλό σε αυτό το ποίημα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι βουλωμένο βρε - ηλιοφιλημένο είναι! :-) Καλή σου μέρα και να χαμογελάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατάλαβα! Sunkissed δηλαδή, καλοοό!
ΑπάντησηΔιαγραφή