Full moon in July!

(ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ)

Φεγγάρι μου ολόγιομο, φεγγάρι μαγεμένο
Εσένα βλέπω αντίκρυ μου, κοιτώ και περιμένω
Φέρε μου εκείνον που αγαπώ, εκείνον που λατρεύω
Ρίξε του φως στο δίαβα του να ρθει που τον προσμένω.

Φεγγάρι μου ολοστρόγγυλο, φεγγάρι μακρινό
Με τη ματιά μου χάνομαι στ’ απέραντο κενό,
Ακούω ψίθυρους πολλούς, στη γη και στον αέρα
Μα τη φωνή του αναζητώ ολόκληρη τη μέρα.

Δώσε φεγγάρι μου φτερά στη λάμψη σου ένα γύρο
Μήπως και φτάσει γρήγορα εκεί που θα τη στείλω
Και αν θα βρει τον έρωτα, τότε μην τον αφήσει,
Γιατί τον θέλω να ρθει εδώ, τη μοναξιά να σβήσει.

Φεγγάρι καλοκαιρινό, φεγγάρι μου ωραίο
Τον άνδρα κείνον θέλω εγώ που ξέρει πως πεθαίνω,
Ρίξε του φως στο δίαβα του να ρθει και να γυρίσει
Γιατί μετά φεγγάρι μου, η αγάπη θα μιλήσει!

Μαριαλένα © 20/07/2005

ΌΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ

Παράξενα, παράδοξα μου φαίνονται όλα τώρα
Τώρα που σήμανε ο καιρός και έφτασε η ώρα.

Ψάχνω μα δεν αναζητώ, κοιτάζω μα δεν βλέπω
Το τι συμβαίνει γύρω μου απλά το παραβλέπω.

Πες μου μια λέξη μοναχά, μια τόσο δα λεξούλα,
Που θα κινήσει τα κουπιά στ’ ονείρου τη βαρκούλα.

Έλα να φύγουμε απ’ εδώ, να πάμε σ’ άλλα μέρη
Εκεί που τρέχει ο άνεμος και μένει ένα αστέρι.

Πάμε να βρούμε ουρανό, ν’ αγγίξουμε τον ήλιο
Να φτάσουμε μακρύτερα απ’ τον αρχαίο Νείλο.

Βάζω φτερά στους ώμους μου και φτάνω σε μιαν άκρη
Για να πετάξω πιο ψηλά, να χω τη Γη αγνάντι…

(c) Μαριαλένα, 05/07/2005 (Σαν να ζωγραφίζω σε μια έμπνευση της στιγμής)

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Στο κήπο της θυσίας μου και της απελπισίας μου
συνάντησα το λάγνο έρωτά σου,
ήταν πολλά τα ψέματα και πιο πολλά μπερδέματα
που μ' έριξαν ευθύς στην αγκαλιά σου.

Χωρίς να ξέρω βρέθηκα να πίνω απ' τα φιλιά σου
μεθώντας με τη γλύκα τους αλλά και τη δροσιά τους,
μα ξέχασα εμένανε, τι ένιωθα στ' αλήθεια
και χάθηκα ν' αναζητώ τη πιο πικρή αλήθεια.

Κάποτε όμως ξύπνησα με τα φτερά κομμένα
γιατί εσύ φοβόσουνα οι δυό να γίνουν ένα.
Φοβήθηκα λοιπόν και γω τι κρύβει η ψυχή σου
και ένα άλμα έκανα να φύγω απ΄τη ζωή σου.

Έπεσα κάτω, χτύπησα και έφυγα ματωμένη
μαζεύοντας κομμάτια μου, ήμουνα πικραμένη
κι έμεινες συ να απορείς τι στο καλό συμβαίνει
που ό,τι είχαμε το χάσαμε στου χάους την ανέμη.

Κρύφτηκα μες τη μοναξιά παίζοντας με τον πόνο,
με μία σκέψη στο μυαλό, εσένανε και μόνο
κι όταν ξαναπλησίασες κοίταξα τη πληγή μου,
που έγιανε σιγά σιγά, πέρα απ' τη λογική μου.

Θα θέλα όσο τίποτα να ήμασταν πλασμένοι
ο ένας για τον άλλονε κόντρα στην Ειμαρμένη,
μ' αυτά θαρρώ συμβαίνουνε μόνο στη φαντασία,
γιατί στ' εδώ και τώρα μου αλλού είναι η ΟΥΣΙΑ!

(c) Μαριαλένα, 02/07/2005